Uit de krant: 073-trainers bij PSV
DEN BOSCH – Voor iedereen die de eerste 073voetbalkrant – aan het begin van het seizoen verspreid door de hele voetbalregio – heeft gemist, plaatsen we de interviews die daar in te lezen waren ook online. Dit keer vier 073-trainers, die hun droom leven bij de jeugd van PSV.
In een bosrijke omgeving aan de rand van Eindhoven is een viertal (voormalig) 073-voetballers bijna dagelijks bezig met hun grote passie. Op De Herdgang leven Joris van den Besselaar, Tim Bosman, Tom Kivits en Martin de Laat hun droom als jeugdtrainer van PSV. “Dit voelt niet als werk.”
Voor Martin de Laat is het allemaal gesneden koek. Al sinds 2010 is hij als jeugdtrainer werkzaam bij PSV. “De afgelopen jaren trainde ik de O9, O10 en O12 en dit en vorig seizoen de O14, waarmee we Nederlands kampioen werden én de beker wonnen. Daarnaast liep ik stage bij O18, voor de UEFA-A trainerscursus”, vertelt de makkelijk pratende Dungenaar, die in zijn vrije tijd te boek staat als goaltjesdief van Zwaluw VFC. “Door de jaren heen stond ik op het veld met spelers als Sam Lammers, Steven Bergwijn, Yannick van Osch en Arnaut Groeneveld, die tegenwoordig met Danjuma op zijn Oranje-shirt speelt. In mijn eerste stagejaar werkte ik ook met de lichting van Cody Gakpo, Jordan Teze en Armando Obispo en van toen ik assistent was bij O17 spelen nu Noni Madueke, Rosmalenaar Jeremy Antonisse en Fodé Fofana bij het eerste elftal. Ik denk dat daar de komende jaren nog wel wat debutanten bij gaan komen.”
Zien doorbreken
De Laat, voormalig speler van OJC, Haarsteeg, PSV amateurs en Den Dungen, begon als trainer bij de club uit zijn geboorteplaats, waar hij al op jonge leeftijd de E5, E2, C1, B1 en A1 onder zijn hoede had. Eenzelfde weg bewandelde Tim Bosman (24), die zelf zijn hele jeugd voetbalde bij RKVV Wilhelmina. “Toen ik daar in de B1 speelde, vroeg Bjorn Biolek (huidig hoofdtrainer, red.) of ik de F2 wilde gaan trainen. Daarna volgde de F1, niet wetende dat ik vervolgens dit pad zou bewandelen.”
Bosman wisselde Wilhelmina volledig in voor FC Engelen, waar hij door Anthony Lurling bij het eerste werd gehaald en daar nog altijd de verdediging aanstuurt. Als jeugdtrainer was hij er niet zo heel lang actief. “Op een voetbaldag, waar ik een handje hielp, liep ik een jeugdtrainer van Vitesse tegen het lijf. Later volgde de overstap naar PSV, waar ik nu mijn derde jaar in ga. Eerst als assistent van de O10 en O11 op locatie Rosmalen, daarna tekende ik mijn eerste contract en werd ik trainer van de O10 op locatie Gilze.” Afgelopen zomer stopte Bosman als docent lichamelijke opvoeding. “De Herdgang is niet zomaar een plek om iedere dag rond te lopen, te mogen werken met de beste spelers en de beste specialisten. Hoe mooi is het dan om over een paar jaar misschien wel een jongen te zien doorbreken die wij ooit hebben getraind?”
Minder voor de klas
Diezelfde droom heeft Tom Kivits (27), die via Haarsteeg en OJC Rosmalen vorig jaar bij de PSV Academy belandde. “Ik heb mijn eerste seizoen, op de locatie Rosmalen, achter de rug en ben deze jaargang parttime aan de slag gegaan bij PSV. Ik geef les op de Lambertusschool in Haarsteeg en die denken echt top mee. Vanaf dit schooljaar sta ik minder voor de klas en combineer ik overdag het leraarsvak met het trainersgilde.”
Kivits heeft zijn hele leven bij v.v. Haarsteeg gespeeld en haalde het eerste elftal, maar koos – toen het niet meer met zelf voetballen te combineren viel – voor het training géven. “Dat trok me gewoon meer. Ik ben al vroeg begonnen bij Haarsteeg E2, als maatschappelijke stage. Na zes jaar ging ik naar OJC, waar ik hoofdtrainer werd van JO17-2 en later JO17-1. Afgelopen seizoen had ik er, op weg naar mijn UEFA-B diploma, een goede leermeester aan Koen van der Biezen.” 2022-2023 is alweer het veertiende seizoen als trainer voor de Vlijmenaar. “Ik ben ’s avonds nog steeds assistent bij OJC JO19-1, maar train overdag op De Groote Wielen of De Herdgang PSV O11. Echt een geweldige omgeving om in te werken.”
De allerbesten
Joris van den Besselaar (26), geboren in Vlijmen en woonachtig in Den Bosch, is een voormalig én huidig teamgenoot van Kivits. Waar ze voorheen nogal eens concurrenten waren of samen binnen de lijnen de opdrachten van hun coach uitvoerden, zijn ze nu zelf degenen die de oefeningen uitzetten. Ook hij stopte een jaar geleden met voetballen. “Ik scheurde mijn kruisband af toen ik in het eerste van Haarsteeg speelde, maar ben nog wel teruggekomen en heb daarna in het tweede gevoetbald. Uiteindelijk werd het toch te lastig met privé en PSV, waar ik fulltime bezig ben als hoofdtrainer van de O12 en O13-2 en als coördinator algemene zaken van de onderbouw.”
Ook Van den Besselaar begon al heel jong. Zes jaar is hij nu actief bij PSV en daarvoor trainde hij zeven seizoenen de jeugd bij Haarsteeg. “Ik kende Martin al en via hem ben ik bij PSV binnengekomen. Geweldig dat we dagelijks met de allerbesten mogen werken. We willen in wedstrijden presteren en uiteindelijk die jongens succes zien hebben. De inspirerende en leuke collega’s dagen je elke dag uit om een betere trainer te worden. Het voelt voor mij niet als werk. Ik kan gewoon de hele week mijn passie maximaal nagaan.”
Best stressvol
Toch is er ook een keerzijde, geeft Kivits toe: “De internationale toernooien, waar we spelen tegen alle Europese topclubs, zijn natuurlijk wel geweldig om mee te maken. Maar daar komt ook druk bij kijken, er wordt wel wat verwacht.” Vaak kan PSV prima meekomen, maar Bosman maakte ook een keer anders mee: “Bij een toernooi waren mijn verwachtingen hoog, maar het resultaat dramatisch. Dat doet veel met je emoties. Vertrouwen wordt in no-time ingeruild voor onzekerheid, je bent toch bang om afgerekend te worden. Het is een harde wereld, waarin constant gepresteerd moet worden.”
“Het klinkt altijd heel mooi en leuk, maar dat is het niet altijd”, beaamt ook De Laat. “Het is allemaal niet vrijblijvend. Spelers moeten beter worden, maar er wordt ook kwaliteit geëist en gewoon verwacht dat je presteert. Dat kan soms best stressvol zijn. Het is soms ieder voor zich en je bent heel veel weg van huis. Dit jaar zat ik bijvoorbeeld 14 dagen in Abu Dhabi, dat vraagt ook thuis wel wat. En dan heb ik nog niet eens kinderen. Maar het aller moeilijkste aan dit vak zijn misschien wel de gesprekken met spelers die uitstromen. Je neemt ze hun droom af, dat geeft iedere keer weer een rotgevoel.”
Toch is het over het algemeen genieten, zegt het viertal tot slot in koor. “Als de zon niet schijnt, het is onder nul, je tenen zijn bevroren en je handen tintelen, dan is het af en toe wel afzien. Maar ik beschouw dit ook absoluut niet als werk, het is iedere dag een genot om met die jongens te mogen werken”, besluit Bosman met een grote glimlach.
