Waar gebeurd: de overloper

ROSMALEN/DEN BOSCH – Meestal gaan de anekdotes van Toon van Uden over zijn hoogtijdagen bij OJC Rosmalen. Wat velen echter niet weten is dat de inmiddels 55-jarige spits in zijn jonge jaren ook twee seizoenen bij BVV voetbalde. Een onvergetelijke tijd, als we hem mogen geloven.

Het was 1989 toen Toon, samen met Bas Gösgens, van OJC vertrok naar BVV. “Heel Rosmalen in rep en roer”, lacht hij terwijl hij het vertelt. “Het was not done om naar BVV te gaan, maar ik had daar schijt aan. Ik wilde wel eens weten wat mijn plafond was. OJC voetbalde destijds namelijk al heel lang in de 2e klasse en ik wilde op 23-jarige leeftijd graag keer hoger spelen. Misschien was BVV wel een springplank naar nóg hoger, bijvoorbeeld FC Den Bosch? Hahaha, wist ik veel dat een enkele wedstrijd goed spelen niet genoeg was.”

Bij de allereerste oefenwedstrijd mochten de verhuisde Rosmalenaren gelijk aan de bak. “We speelden een oefenwedstrijd tegen toenmalig eredivisionist FC Den Bosch, met daarin Dick Bults, lange Jan, John van Nielen, Peter Barendse. Dat jaar was IJzeren Rinus daar de hoofdtrainer, maar onze trainer – John Huisman – was beter. Wa denkte? Wij wonnen die pot gewoon met 3-1! Ik maakte er twee en van één van die goals, daarvan had Jan alleen maar gehoord. Dat kwam hij me na de wedstrijd vertellen, terwijl hij me een glas bier overhandigde. Ik was super trots op ons allemaal. We maakten meteen duidelijk dat we een goed figuur zouden gaan slaan in de 1e klasse.”

Stringetje
Het werd inderdaad een ijzersterk jaar. “Na een heel seizoen samen met WSC bovenaan gehengeld te hebben, kwam er een beslissende pot. Wij hadden echte kanonnen toen. Marco van Loon, Marco van Wijnen, Bas Gösgens, Joey Mulders, Miguel van den Dungen, Chrisje Netten, Ronny Schapendonk, Gerard Lambooij, Pompe, Van Haren, Coret, noem het maar op. Ik de gek maakte dat jaar, ondanks veel persoonlijk leed, toch nog 15 goals. John was als een vader voor me en beschermde me.”

BVV won de beslissingswedstrijd en had de hoofdklasse – destijds het hoogste amateurniveau – gehaald. “Drie dagen de hendjes de lucht in”, weet Toon nog goed. “Tijdens het seizoen was dat ook regelmatig het geval trouwens. Met Kerst bijvoorbeeld, toen ik met een perfecte vertolking van Edith Piaf met ‘Non regrette rien’ of zoiets de prestigieuze playbackavond won. De hele kantine bamvol en ik kanonzat in een stringetje het podium op.”

Doodziek in de bus
Niets stond een nieuw succesvol seizoen in de hoofdklasse in de weg. “Ik was er klaar voor. Ciske vertrok naar België, maar Tonny Becks kwam in zijn plaats. Tering, dat was nog eens een spits. Die speelde samen met Ronald van Vonderen voorin. Ik niet. Ik had weer iemand in persoonlijke sfeer af moeten geven, dus ik zat niet goed in mijn vel. De Goldfinger ving mij op tot 4.30 uur in de nacht. Wa denkte? Wij uit naar Limburg, om 9.00 uur vertrok de bus al. Je raadt het al; ik doodziek van die kutbus en baco’s. Huisman merkte dat bijtijds en plantte me op de bank. De wedstrijd was drie minuten oud toen hij me al sommeerde om de dug-out uit te gaan. Heeft hij me de hele wedstrijd laten warmlopen! Maar ik vond het niet erg dat ik er niet in kwam, bedankte hem zelfs daarvoor. Hahaha, ik heb het daarna nooit meer zo bont gemaakt.”

Na twee jaar in Bossche dienst vond Toon het toch wel weer mooi geweest. Hij ging terug naar sportpark De Hoef, zijn tweede huis. “OJC wilde toen iets beter doorpakken om uit die 2e klasse te komen. Daar wilde ik graag deel van uitmaken. Maar nu wist ik wel mijn plafond.”